Settled in, hobbies, and waiting for the spring!

De eerste vijf weken zijn alweer bijna een feit…

Nu ik dit type, besef ik pas dat ik alweer bijna vijf weken onderweg ben in dit avontuur, het begint steeds ‘normaler’ te worden. De laatste weken ben ik vooral bezig geweest om mijn eigen plek te creëren, nadat ik te horen had gekregen dat ik permanente huisvesting had gekregen.
De eerste levensbehoefte was toch echt wel een bed. Want na een week op een bank onder een laken geslapen te hebben, zonder de benen te kunnen strekken, waardeerde ik het echt weer om recht te slapen! Via internet hebben we van alles besteld om de kamer op te leuken, en toen ik daadwerkelijk mijn eigen plek in het huis had gekregen, heb ik ook alle going-away cards uitgepakt. Doordat ik enkel de hoognodige kleren had uitgepakt voor de eerste weken, was ik hier nog niet aan toe gekomen. Bij deze wil ik dan ook iedereen VAN HARTE(!) bedanken voor de geweldige kaarten! Ze vormen een ware decoratie voor de slaapkamer (zie foto’s) :) Het is erg leuk om die manier nog aan Nederland te denken. Om toch de kale muur wat op te vullen hadden we een Amerikaanse vlag besteld. Alles is hier groot, zo ook de vlaggen…

Met name de laatste weken ben ik zo in een flow geraakt, nadat alles gesettled was, dat ik af en toe mijzelf ervan bewust moest maken dat ik nog in Nederland woon. Dat had ik van tevoren niet gedacht, maar doordat alles nu zijn plekje heeft, begin ik nog meer van het leven hier te genieten!
Ook de stage is inmiddels uit de opstartfase, wat wel een hoop druk(te) betekend. Je wordt als het ware helemaal ‘vol gestopt’ met opdrachten, en hoe je die maakt moet je zelf inplannen en uitzoeken. Dat is een flinke uitdaging, omdat ik daarnaast ook nog aan mijn verslagen en software-skills moet werken. Maar… doordat de stage echt is wat ik ervan had verwacht, vormt dit tot nog toe geen probleem. Het geeft mij veel plezier en een kick om de uitdaging aan te gaan. De opdrachten/trainingen zijn erg leuk, en de sfeer op stage is vele malen beter dan ik ooit had kunnen dromen. De collega’s zijn heel serieus, en verwachten zeker een bepaalde prestatie, maar daarnaast is er ook genoeg ruimte voor een sociaal praatje of activiteiten buiten stage om. Zo is er bijvoorbeeld de weekendborrel, waar we met een groep in de stad wat drinken om het weekend te vieren. Dat is heel leuk, op het feit na dat het bier hier wel van een iets ander kaliber is… daar waren ook een aantal mensen bij Arup zich van bewust, wat ertoe leidde dat er vorige week ineens een koude Heineken als verrassing op mijn bureau stond = :) Daarnaast doen ze er alles aan om mij in te laten burgeren in de Amerikaanse cultuur. Het is niet alleen gebleven bij de American-sized hamburger van vier weken geleden. Ook verscheen er ineens een bericht voor het hele structural team op mijn scherm, met daarin een uitnodiging om mij mee te nemen naar ‘Captain America’ in het grootste iMax theater van Boston. Leren stoelen, en eten geserveerd…Dit geeft wel aan hoe de sfeer in het bedrijf is: volop genieten!
Het leuke is dat Arup ook heel veel buiten de disciplines van techniek om doet, zoals bijvoorbeeld een ‘intercultural awareness’ training. Dit was een soort workshop, waarin je bewust werd gemaakt wat er allemaal speelt als je in een andere cultuur gaat werken. Verder werd er een presentatie gegeven door Arup, waarin een ontwerp van een gebouw in de vorm van het menselijk lichaam werd geshowd. Op de schaal van London Eye, met bijvoorbeeld vier liften in de benen, een panorama restaurant in de buik, en het ICT data center op de plek van de hersenen. Bizar, briljant, en buitengewoon. Nog steeds geldt: iedere dag leer ik meer dan ik kan onthouden!
Buiten stage om was het met name de eerste vier weken belangrijk om alle antennes scherp te houden. Zo moesten er bijvoorbeeld een aantal dingen worden geregeld m.b.t. bankzaken en contracten van Arup en de bank. Die fase is nu voorbij, wat mij meer ontspanning en tijd geeft, en dus ook de mogelijkheid om de stad verder te verkennen. Ondanks al deze dingen die mijn aandacht opeisten, ben ik toch de uitdaging aangegaan om ook hier mijn hobby’s op te zoeken. Voor de meesten wel bekend: het orgel en waterpolo. Dit koste de nodige emails/belletjes, maar…

Toch heb ik ze allebei gevonden! Tijdens mijn stage mag ik meetrainen met het waterpoloteam van het MIT (Massachusetts Institute of Technology). De trainingen vinden plaats op iedere maandag en woensdag, zo ook afgelopen week. Een geweldige manier om mijn conditie op pijl te houden. Het eten mag hier dan wel geweldig zijn, maar de weegschaal moet toch in zekere zin in balans gehouden worden. Letterlijk en figuurlijk.
Het was een geweldige ervaring om met Amerikanen te waterpoloën. Hun speelstijl is wel flink anders dan de meeste Europeanen, wat zij zelf ook aangaven: veel fysieker. Het team bestaat uit studenten en volwassenen afkomstig uit heel uiteenlopende landen en regio’s: Californië, Italië, Boston, San Diego, Rusland, Nederland… het niveau is iets hoger dan ik gewend ben, maar dat betekend dus ook dat ik een hoop leer!
Daarnaast heb ik ook een orgel gevonden waar ik iedere week op mag spelen! In Park Street Church: http://www.parkstreet.org/ Achteraf bleek dit een hele prestatie te zijn, waar ik mij totaal niet van bewust was. Sommige mensen zeiden tegen mij: ‘you got access to the baby of the organist’, wat wel aangeeft dat het bijzonder is dat ik toestemming heb gekregen. Voor dit alles ben ik echt heel dankbaar, want mijn hobby’s zijn voor mij dé manier om de drukte van stage weer aan te kunnen.

Tot slot wil ik nog schrijven dat ook in het studentenhuis de sfeer erg gezellig is. Met name met mijn kamergenoot klikt het erg leuk. Het is heel apart om zo snel zo ‘hecht’ te worden met iemand die je niet kent. Doordat je letterlijk maar 2 meter van elkaar slaapt gaat ben je namelijk echt op elkaar aangewezen. Deze week was hij in Seattle, waardoor ik zijn fiets mocht gebruiken. Dit beviel vanaf de eerste dag zo goed, dat we direct een extra fiets hebben gekocht. Dus vanaf nu fiets ik iedere dag door Boston… net als het bier, een flinke culture shock! Er zijn bijna geen fietspaden, en je fietst dus letterlijk tussen de auto’s op een vierbaansweg. Het is gelukkig wel een voordeel dat je als fietser altijd voorrang hebt… maar ook hier geldt: alles went:)

Nog even iets over de kerk: twee weken geleden was er weer International Fellowship, waar onze smallgroup aan de beurt was om te koken (voor meer dan 100 mensen). Met zijn 19en hebben we twee enorme pannen Hollandse stamppot gemaakt! De meeste van de mensen waren Aziaten, en probeerden eerst een klein beetje, maar voor lieverlee kwam iedereen terug voor een tweede ronde. Uiteindelijk was alles op aan het eind. Het was wel een ervaring om ineens 30 lbs (ong. 15 kilo) aardappels te kopen en te koken. Een enorm plezier om niet-Nederlanders van typisch Nederlands eten te zien genieten:)

Van tevoren had ik niet verwacht alweer zo’n enorm verhaal te kunnen schrijven, maar voor nu laat ik het hier weer bij… het enige waar ik nog wel naar uit kijk is de lente: vandaag was het nog -6 graden, wat handschoenen, sjaal en muts betekent…
Nu ik echt inmiddels mijn eigen plek heb, besef ik wel dat ik letterlijk op 0 begon, en toen rustig aan alles ben op gaan bouwen. Dat voelde in het begin raar: ik wist niet wie ik mailde voor vertrek, wie ik ging ontmoeten, hoe ik mijn nieuwe netwerk op moest bouwen, of ik mijn hobby’s zou kunnen vinden, in wat voor een huis ik terecht kwam en hoe alles ging lopen. Maar hoe alles de laatste tijd zo op zijn plek is gevallen had ik zelf ook niet kunnen dromen. Natuurlijk koste het wel de nodige inspanning, maar ik ben erg dankbaar voor hoe alles zijn plek heeft gekregen!

Tot de volgende keer:)